7 Poemas Menores
(Άγάπηδέ την πιότερο ‘αν μ’ άγωνία τήν άποκτας)
Άγάπηδέ την πιότερο ‘αν μ’ άγωνία τήν άποκτας
Σκέφον τί χαλαρή και τί κατώτερη
ειν ή εύκολοαπόκτητη ήδονή.
‘Η ήδονή ή δική σού τήν φθάνεις
πότε μέ ψεύδη, πάντοτε κρυφά,
ζητώντας την μέ άνησυχία κ’ έμμονή,
σπάνια τό σωμα βρίσκοντας πού αίσθάνεται οπως θέλεις,
πού μέ τήν φαντασία τήν συμπληροίς,
μή τήν συγκρίνεις μέ άλλονών εύκολες άπολαύσεις.
(Mais ama o que alcanças com afã)
Mais ama o que alcanças com afã
Pensa em como é exangue
a volúpia satisfeita facilmente
O teu prazer, que conquistas
com mentiras, que preferes
em segredo e com afinco buscas
no raro corpo que sente como queres
O prazer que consumas com a fantasia
não compares ao gozo fácil dos demais
1891
*
Nous n’osons plus chanter les roses»
γώ φοβούμενος τα τετριμμένα
πολλούς μου λόγους αποσιωπώ.
Εν τη καρδία μου είναι γραμμένα
πολλά ποιήματα· και τα θαμμένα
εκείνα άσματά μου αγ[απ]ώ.
Ω πρώτη, [αγ]νή, μόνη [ελευθε]ρία
της ήβης προς την ηδο[νήν…]!
Ω μέθη των αισθήσεων γλ[υκειά]!
Τας θείας σας μορφάς κοινο[τοπία]
φοβούμαι μη υβρίση ποτα[πή.]
Nous n’osons plus chanter les roses
Temo os versos triviais
e calo além do que escrevo
Em mim há palavras demais
demasiadas poesias, e mais
amo o que não descrevo
Primeira, pura, liberdade
do prazer na puberdade…
Doces torpores sensuais
as tuas formas divinais
temo que o banal deprave
1892
*
[Αδύνατα]
Μία χαρά υπάρχει πλην ευλογητή
μία παρηγορία εν αυτή τη λύπη.
Από το τέλος τούτο πόσοι συρφετοί
λείπουν χυδαίων ημερών, πόση ανία λείπει!
Είπεν εις ποιητής «Είναι αγαπητή
η μουσική που δεν δύναται να ηχήση».
Κι εγώ θαρρώ ότι η πλέον εκλεκτή
είν’ η ζωή εκείνη που δεν δύναται να ζήση.
(O impossível)
Se há benção nas alegrias
e consolo no que nos fere
é que o final nos libere
do tédio banal dos dias
É mais bela, diz o poeta
a música jamais ouvida
Assim creio ser mais dileta
a vida por nós não vivida
1897
*
Πρόσθεσις
Αν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω.
Πλην ένα πράγμα με χαράν στο νου μου πάντα βάζω –
που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ)
που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί
απ’ ταις πολλαίς μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό
δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί.
Soma
Se sou feliz ou infeliz não contesto
Mas algo com alegria penso sempre
que da grande soma (soma que detesto)
tão rica em números, eu, unidade entre
tantos, não faço parte. No montante
não me incluo. Esta alegria por si só, é bastante
1897
*
Όσο μπορείς
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την,
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μιά ξένη φορτική.
No que de ti dependa
E se não alcanças a vida que preferes
no que de ti dependa
ao menos isto busca: não a disperses
em prédicas, na compra e venda
do mundo e das gentes
Não a disperses por aí rondando
a mercê do cotidiano
no absurdo perde e ganha
dos encontros frequentes
até torná-la uma carga estranha
1913
*
Mακριά
Θάθελα αυτήν την μνήμη να την πω…
Μα έτσι εσβύσθη πιά … σαν τίποτε δεν απομένει –
γιατί μακρυά, στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια κείται.
Δέρμα σαν καμωμένο από ιασεμί…
Εκείνη του Αυγούστου – Αύγουστος ήταν; – η βραδυά…
Μόλις θυμούμαι πιά τα μάτια˙ ήσαν, θαρρώ, μαβιά…
Α ναί, μαβιά˙ ένα σαπφείρινο μαβί.
Longe
Quis reaver a memória
mas a perdi ‒ pouco resta dela ‒
porque está longe, na primeira juventude
A pele era de um jasmim que abrira
em agosto, seria agosto aquela madrugada?
Dos olhos lembro o azul, mais nada…
azul, sim, um azul safira
1914
*
Άννα Δαλασσηνή
Εις το χρυσόβουλλον που έβγαλ’ ο Αλέξιος Κομνηνός
για να τιμήσει την μητέρα του επιφανώς,
την λίαν νοήμονα Κυρίαν Άννα Δαλασσηνή –
την αξιόλογη στα έργα της, στα ήθη –
υπάρχουν διάφορα εγκωμιαστικά:
εδώ ας μεταφέρουμε από αυτά
μια φράσιν έμορφην, ευγενική
«Ου το εμόν ή το σον, το ψυχρόν τούτο ρήμα, ερρήθη».
Anna Dalássena
Na áurea bula que Alexis Comneno fez editar
para louvar sua mãe com gala
a mui sábia Anna Dalássena
– de obra e índole preclara –
existem elogios vários, mas esta máxima
delicada entre as delicadas
vale a pena aqui registrar
“o meu, o teu, estas frias palavras por nós jamais pronunciadas”
1927
Kaváfys está em
